فلسفه ی کارهایی مانند: نیت، قیام، رکوع و سجود در نماز چیست؟

فلسفه نیت:
عنصری که به عمل انسان بها می دهد، نیت و انگیزه و هدف اوست. نیت، رکن عبادت است. اگر عملی بدون نیت انجام شود، یا نیت غیر خدایی باشد،باطل است.نیت، اصل و اساس عمل است. مقدس ترین کارها به خاطر نیت بد، فاسد می شود و ساده ترین کارها، با نیت خوب، ارزشی بسیار پیدا میکند. نیت خدایی، عامل جذب الطاف الهی است. هر که در راه خدا تلاش کند خداوند هم راه های خودش را به او می نمایاند: وَ الَّذینَ جاهَدُوا فینا لَنَهْدِیَنَّهُمْ سُبُلَنا وَ إِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنینَ (عنکبوت/69)
 و نیت شرط قبولی عمل است.

 فلسفه قیام :
حقیقت قیام عبارت از ایستادن در پیشگاه پروردگار برای اداء حق عبودیت و بندگی او.... و بداند که در فردای قیامت او را در پیشگاه ذات اقدس خود ایستادنی است که چگونگی آن را این ایستادن تعیین می کند و لذا سزاوار است که انسان آن چه را در توان دارد در تصحیح قیام نماز خود، به کار گیرد.

 فلسفه رکوع :

 رکوع آن است که پس از پایان سوره، به نیت تعظیم و فروتنی در برابر فرمان و عظمت پروردگار، تا حدی خم شویم که دست ها به زانوها برسد، کمر صاف شود و گردن کشیده باشد.
حضرت علی  8 در بیان فلسفه چنین حالتی در رکوع می فرماید: معنای کشیدن گردن در رکوع این است که در ایمان به خدا استوارم، اگرچه گردنم زده شود، و معنای سر برداشتن از رکوع و گفتن سمع الله این است که حمد وثنای ما را می شنود، آن خدایی که مرا از نیستی و عدم به وجود آورده است.(بحارالانوار، ج81، ص253)

فلسفه سجده :
سجده، نشان تذلل و خاکساری در برابر خداوند و عالی ترین درجه ی عبودیت است.
 حضرت علی8می فرماید: سجده اول، یعنی این که از خاک هستم، سر برداشتن رمز زندگی دنیایی است. سجده دوم، رمز مردن و به خاک خفتن است، سر برداشتن از سجده دوم، رمز محشور شدن است.(بحارالانوار، ج 82، ص139)